۱۰ اصل برای تشویق سازنده


با این همه تحسین کردن کودکان، همیشه تأثیر مطلوب ندارد، هنگامی که کودکان اعتقاد بسیار اندکی به خودشان داشته باشند، هر اظهارنظر مثبتی را درباره خود، به سختی می پذیرند، تعریف و تمجید را باور نمی کنند و حالت دفاعی آنان به اندازه ای نیرومند است که به خودشان اجازه نمی دهند «فریب» چیزهایی را بخورند که به نظرشان نوعی تملق نابجا و نامربوط محسوب می شود. برهمین اساس اصول دهگانه ای را برای تحسین و تمجید سازنده عنوان می کنند:

 
۱) کردار و عملکرد او را مورد تحسین قرار دهید نه خودش را.کودکان نیاز دارند که به خاطر همان چیزی که هستند، صرف نظر از آنچه می توانند انجام دهند، مورد تأیید و پذیرش قرار گیرند، اگر والدین تنها زمانی که کودکشان استعداد و شایستگی ویژه ای از خود نشان می دهد او را قبول و تأیید کنند، آنگاه رسیدن به کمال برای کودک به کاری یکنواخت و کسل کننده تبدیل می شود.


۲) فرایند (سعی و تلاش) را مورد تحسین قرار دهید نه محصول کارش را. وقتی کودکان کوچک هستند، فرآیند آزمودن برای آنها حیاتی و بسیار مهم است. آنان نمی توانند به طور کامل و شایسته بنویسند، نقاشی کنند یا ریاضیات را درک کنند. 
در آغاز کار، آنچه تولید می کنند، کمتر از فرایند یادگیری اهمیت دارد، اما بعدها نتیجه کارشان هم اهمیت پیدا خواهد کرد. انتقاد سازنده راه پیش رفتن را به کودک نشان می دهد و تلاش هایی را که کودک تا آن نقطه به عمل آورده، مورد تقدیر و تمجید قرار می دهد.


۳) عملکرد مشخصی را مورد تمجید قرار دهید.با ذکر جزئیات شرح دهید کجای کاری که کودک انجام داده خوشحال کننده است، به طوری که کودک بداند چه کاری را به طرز صحیح انجام نداده است و دوباره چه کار باید کند.


۴) کودک را با صراحت و بدون اما و اگر و کنایه مورد تحسین قرار دهید.برای گرفتن بهترین نتیجه، تمجید و تحسین باید به طور صریح ابراز شود. حرف هایی مثل «خوب عمل کردی - تعجب می کنم که تنبلی نکردی!» یا «مشق امشب را خوب نوشتی، چرا قبلاً از این کارهای خوب نمی کردی » هرگونه تأثیر مثبتی را که ممکن است تعریف و تمجید داشته باشد، خنثی و بی اثر می کند.


۵) تعریف و تمجید باید واقعی و صادقانه باشد.همانطور که درباره بزرگسالان صدق می کند، تمجید دروغین از کودک، نوعی اهانت ناخوشایند به او محسوب می شود. تمجید دروغین، خودآگاهی کودک را از بین می برد. اعتماد او را به پدر و مادر (یا هر فرد بزرگسال دیگر) از بین می برد و ممکن است ترس از شکست را در او افزایش دهد.


۶) تحسین را به صورت خودانگیخته ابراز کنید.تعریف و تمجید را بدون وقفه به زبان بیاورید نه پس از تعمق و اندیشه و آن را در حضور کودک به زبان بیاورید. نه آن که وقتی از او دور شوید یا از اتاق دیگری بگویید؛ بلکه او باید بتواند طرز گفتن شما را ببیند و آن را با تمام وجود حس کند.


۷) روش های فیزیکی را فراموش نکنید.تماس بدنی و حالت چهره نیز می تواند بیانگر تحسین باشد. در آغوش کشیدن، لبخند زدن و بوسیدن مهم است. این کارها بیانگر محبت و قدردانی هستند، کمتر جنبه قضاوت دارند و بیشتر از بیان شفاهی حالت خودانگیخته دارند.


۸) پیشرفت های مقطعی کودک را نیز مورد تمجید قرار دهید.پیشرفت کودک را در هر مرحله، شایسته تعریف و تمجید بدانید. از این طریق، کودک احساس آرامش می کند.


۹) بگذارید کودک موفقیت را از آن خود بداند.نگویید «فوق العاده است، تو قبول شدی! من گفتم که از روش های من برای موفقیت استفاده کن» یا «اگر من وادارت نکرده بودم که برای درس شنا بروی، این مدال را نمی توانستی بگیری» یا «او در خواندن فوق العاده است، چون من پنج سال هر شب برایش کتاب می خواندم.» بگذارید کودک کامیابی خود را باور کند.


۱۰) برای بی اثر کردن آسیب هر انتقاد، چهار بار «تحسین و تشویق» لازم است.پژوهش نشان داده است که برای ترمیم آسیب هر انتقاد غیرمنصفانه و سرزنش کودک، چهار بار «تحسین و تشویق» ضروری است، این امر درباره همه ما بدون درنظر گرفتن سن صادق است، عیب جویی شدید موجب می شود کودکان احساس کنند که غیرقابل دوست داشتن هستند، برای حفظ خودباوری در آنان، باید نسبت چهار به یک تحسین به عیب جویی را فراموش نکنیم.